دوباره بلبل طبع ترم غزلناک است

نوای نای وجودم دوباره غمناک است

میان باغچه انتظار دستانم

بجای ململ دستت کویری از خاک است

چقدر منتظرانه به راه زل بزنم

هوای آبی چشمم همیشه نمناک است

نگاه پنجره‏ها تشنه جمال تواند

که جلوه‏گاه تمام عواطف پاک است

چگونه وصف کنم با غزل تو را که تویی

ترانه‏ای که نوایت همه طربناک است

تو آن قصیده‏ای که تورا حق سروده از سر شوق

سرودن از تو وصفت ورای ادراک است

کدام لحظه نگاهم مرا اسیر تو کرد

که بی تو چشم من افتاده بر سر خاک است

حرام شد به نگاهم به جز تورا دیدن

عجب که مفتی عشقم چقدر بی باک است

ببخش بر من اگر این گزافه‏ها گفتم

که اسب تکرو مهرم عجیب چالاک است

این بیت رو هم از مولانا نازکی همدانی تقدیمتون می‏کنم تا اگر شعر من حالتونو بهم زد این تلافی کنه:

مانده خالی جای مجنون در بیابان بلا

میبرد سودا که بنشاند به جای او مرا